موفقیت محققان دانشگاه امیرکبیر در عرضه جایگزین‌های عروقی با قابلیت عدم لخته‌زایی

وی با بیان اینکه تا به امروز روش‌ها و پلیمرهای گوناگونی برای ساخت جایگزین‌های مصنوعی عروق مورد بررسی قرار گرفته است، افزود: داشتن معایبی مانند لخته‌زایی، استفاده از این جایگزین‌ها را با مشکل مواجه کرده است. 

رزمجوئی از اجرای طرح تحقیقاتی با عنوان «ساخت و مشخصه یابی بستر نانو ساختار پلیمری به منظور کاربرد در جایگزین‌های مصنوعی عروق» با روش الکتروریسی پلی‌کاپرولاکتون و اصلاح سطح آن با پلاسمای اکسیژن و پیوند زنی آکریل‌آمید روی سطح، به منظور ایجاد بستری مناسب جهت ساخت جایگزین‌های مصنوعی برای عروقی که به هر علتی توانایی خود را از دست داده‌اند، خبر داد. 

مجری طرح یادآور شد: در این پژوهش به بستر نانو ساختار پلیمری دست یافتیم که سطح آن اصلاح شده و چسبیدن پلاکت خون به آن بشدت کاهش یافته است و می‌توان از آن به عنوان جایگزین‌های مصنوعی عروق استفاده کرد. 

وی ساخت بستر نانو لیفی اصلاح شده، با خاصیت نداشتن چسبندگی پلاکت و خون سازگار بودن را از اهداف این پژوهش عنوان کرد و گفت: برای این منظور، بستر پلیمری از جنس پلی کاپرولاکتون انتخاب شد؛ زیرا زیست سازگاری آن تأیید شده است و ساختار لیفی شکل حاصل از الکتروریسی آن، خواص مکانیکی مشابه یک رگ خونی را می‌تواند داشته باشد. 

این محقق با بیان اینکه الکتروریسی فنی است که می‌تواند نانو الیاف پلیمری منفرد و ممتد را با طول‌های به نسبت بلند تولید کند، افزود: برای اصلاح سطح از فرایند پلاسمای اکسیژن استفاده شد؛ زیرا با توجه به تحقیقات صورت گرفته بیشترین دانسیته از گروه‌های فعال را در سطح ایجاد می‌کند، همچنین آکریل آمید به علت زیست سازگاری و آبدوست بودن و خنثی بودن از لحاظ الکتریکی برای پیوند زدن روی سطح نانو الیاف پلی‌کاپرولاکتون انتخاب شد. 

وی اضافه کرد: برای این کار ابتدا بستری نانو ساختار از پلی‌کاپرولاکتون ساخته و سطح آن توسط پلاسمای اکسیژن اصلاح و فعال و بعد از فعال شدن سطح الیاف پلی‌کاپرولاکتون، مونومر آکریل‌آمید برای بهبود خون سازگاری به سطح پیوند زده شد و در نهایت با انجام آزمون چسبندگی پلاکت به عنوان آزمون خون‌سازگاری، میزان چسبندگی پلاکت روی سطح مورد بررسی قرار گرفت. 

رزمجوئی فرآیند الکتروریسی پلی کاپرولاکتون و بدست آوردن الیافی با قطر میانگین در حدود ۱۱۲ نانومتر را از فرآیندهای پیچیده این پژوهش عنوان کرد و افزود: همچنین بخش مربوط به آموزن چسبندگی پلاکت نیز به دلیل سختی آماده سازی پلاکت خون، این تحقیقات را تا حدودی با پیچیدگی‌هایی روبرو کرد. 

وی با تأکید بر اینکه دستاوردهای این پژوهش در صنعت و فناوری تولید جایگزین‌های عروقی مانند رگهای خونی مصنوعی می‌تواند مورد استفاده قرار گیرد، گفت: برای تجاری سازی این روش و نمونه ساخته شده باید سایر تست‌های خون سازگاری و آزمون حیوانی اجرایی شود. 

مجری طرح با تأکید بر اینکه در این طرح به بستر نانولیفی با قطر میانگین الیاف ۱۱۲ نانومتر دست پیدا کردیم که ویژگی‌های سطح را بشدت بهبود می‎بخشد، یادآور شد: در انتهای پژوهش و بعد از اصلاح سطح، سطحی به دست آمد که می‌تواند چسبندگی پلاکت خون به سطح را که یکی از عوامل اصلی گرفتگی عروق جایگزین است به شدت کاهش دهد. 

وی تولید بستر نانو لیفی با قطر الیاف حدود ۱۱۲ نانومتر و سطحی آبدوست با قابلیت لخته زا نبودن برای استفاده در عروق مصنوعی را از موفقیت‌های این طرح نام برد و افزود: از نتایج به دست آمده از این طرح می‌توان در مطالعه و ساخت جایگزین‌های مصنوعی عروق مانند رگ‌های مصنوعی استفاده کرد.

این طرح با همکاری دکتر حمید کشوری و دکتر سعید صابر سمندری در دانشگاه صنعتی امیرکبیر اجرا شده است.