افتتاح طرح سنگفرش مسیر دسترسی به محوطه تاریخی شهر یری

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما به نقل از روابط عمومی سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری؛ نادر فلاحی با اعلام این خبر افزود: مرحله دوم این طرح نیز تا پایان شهریور سال آینده به اتمام خواهد رسید

وی گفت: پس از ثبت محوطه شهریری به عنوان پایگاه ملی در سازمان میراث فرهنگی کشور، طرح سنگفرش این محوطه آغاز شد که باعث آسان شدن مسیر دسترسی گردشگران به این محوطه تاریخی خواهد شد.

مدیر کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان اردبیل افزود: همچنین پیگیری‌ها برای انتخاب و تصویب طرح پوشش شهریری در مرحله انتخاب پیمانکار است که آگهی مناقصه برای احداث پوشش محوطه مکتب اوشاقلاری امروز منتشر خواهد شد.

فلاحی با اشاره به انجام طرح مرمت کهنه قلعه مشکین‌شهر در ماه‌های گذشته تأکید کرد: تلاش‌های مردم شریف و فرهنگ دوست مشکین شهر در مرمت کهنه قلعه ستودنی است.

وی با تشکر از حمایت‌های امام جمعه و فرماندار مشکین شهر در برگزاری برنامه‌های متعدد فرهنگی، گفت: مشکل فعالان صنایع دستی در ارتباط با مغازه‌های بقعه شیخ حیدر تا دو هفته آینده حل خواهد شد.

شهریری یک محوطه باستانی در شهرستان مشگین شهر از شهر‌های استان اردبیل ایران و از توابع روستای ارجق است. منطقه باستانی معروف به شهریری، در ۶۵ کیلومتری اردبیل و ۳۱ کیلومتری شرق مشگین شهر در کنار رود قره سو قرار دارد.

وسعت این منطقه تاریخی ۴۰۰ هکتار است و از سه قسمت دژ نظامی، معبد و قوشا تپه تشکیل می‌شود. قدمت قلعه و معبد به۱۴۵۰ سال پیش از میلاد و قوشا تپه به ۷ هزار سال پیش از میلاد می‌رسد.

نخستین بار در حدود ده سال پیش از انقلاب اسلامی چارلز برنی در این محوطه، عملیات کاوش را شروع کرد.

این محوطه شامل ۲۸۰ سنگ‌افراشت باستانی است که دیرینگی آن‌ها بیش از ۸ هزار سال پیش میلاد برآورد می‌شود و قدمت این مناطق به دوران اواخر مفرغ و دوره نوسنگی و مس سنگی و نیز اوایل آهن مربوط است.

این سنگ‌افراشت‌ها با ارتفاع متفاوت ۷۰ تا ۳۶۰ سانتی‌متری که اغلب منقوش به اشکال انسان هستند. طرح انسان‌های حک شده بر روی سنگ‌ها به شکل افرادی دست به سینه و معمولاً بدون دهان است و تنها یک مجسمه حکاکی شده زن یافت شده که دارای دهان است و تاکنون فقط هفت قطعه این نوع سنگ‌افراشت‌ها در منطقه حکاری کردستان ترکیه و یک قطعه هم در قپوزستان آذربایجان یافت شده‌است.

محوطه باستانی «شهریری» در سال ۱۳۸۱ از سوی میراث فرهنگی استان در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسید. از زمان پیدا شدن این محوطه تاکنون، هشتاد درصد آثار آن از میان رفته‌است.